اگر به بازی های ویدیویی علاقه دارید و فومیتو اوئدا را نمیشناسید بگذارید تا او را این گونه به شما معرفی کنم ؛ فومیتو اوئدا الگوی اکثر بازی ساز های بزرگی است که آن ها را میشناسید ! بله درست شنیدید . کافی است تا به مصاحبه ها و گفت و گو های بازی ساز های مورد علاقه اتان نگاهی بیندازید تا خودتان به این موضوع پی ببرید . چه کسی را در حوزه ساخت بازی های ویدیویی قبول دارید؟
کارگردانی که بیش تر از همه او را دوست دارید کیست ؟ کوجیما ؟ میازاکی ؟ نیل دراکمن ؟ دیوید کیج ؟ تمام این افراد و خیلی های دیگر بار ها گفته اند که تحت تاثیر فومیتو اوئدا قرار گرفته اند و شاید اگر بازی های او نبود خبری هم از حضور این افراد در ویدیوگیم نیود .
اما فومیتو اوئدا کیست ؟ فومیتو اوئدا کارگردان بازی های ویدیویی اهل ژاپن است که در سال 1970 در این کشور به دنیا آمد . او از کودکی کنجکاو بود و به نگه داری از ماهی ها و پرنده ها علاقه داشت . اوئدا به انیمیشن ها علاقه داشت و دوست داشت تا طراح و نقاش شود اما وقتی اولین بار توانست بازی ویدیویی را تجربه کند بسیار تحت تاثیر آن قرار گرفت و به تصاویر خیره ماند . او میگفت بازی های ویدویی صرفا یک سری تصاویر نیست که به ما نشان داده شود . بازی های ویدیویی دنیایی دیگر را در خود جای داده اند . همین شد که بعد از اتمام تحصیلاتش تصمیم گرفت تا به سراغ رویاهایش برود.
او به استودیو وارپ پیوست و بر روی پروژه Enemy Zero به عنوان انیماتور کار کرد . اعضای تیم او را فردی بسیار با استعداد و با دقت بالا در کارش میدیدند . او پس از اتمام ساخت بازی تصمیم گرفت تا از این استودیو بازی سازی جدا شود و بر روی ایده خودش کار کند.
زمانی که میخواست تا برای شرکت سونی به صورت پاره وقت کار کند سونی علت این درخواست را جویا شد و وقتی متوجه شدند که میخواهد وقتش را بر روی بازی خودش بگذارد درباره بازی از او پرسیدند و ایده جذاب آن توجه سونی را جلب کرد تا از او بخواهند این بازی را برای آن ها بسازد.
این جا بود که ساخت بازی ICO به صورت رسمی آغاز شد . بازی ایکو در سال 2001 منتشر شد و هنوز هم بسیاری از افراد بزرگ و صاحب نظر در ویدیوگیم ایکو را به عنوان یک شاهکار تکرار نشدنی و یک اثر کامل میدانند و بسیاری از بازی ساز ها از آن الگو میگیرند .
میازاکی بعد از دیدن ایکو بود که تصمیم گرفت به ساخت بازی های ویدیویی روی بیاورد . او خود در مصاحبه ای گفته بود که قبل از تجربه ایکو هیچ رویا و جاه طلبی نداشتم و ایکو را دلیل اصلی ورود به بازی سازی میدانست . نیل دراکمن هم تحت تاثیر بازی ایکو بود و بعد از این که فومیتو اوئدا را از نزدیک دید گفت که توانسته یکی از الگو های زندگی اش را ببیند.
بازی ایکو یکی از شاهکار های بازی های ویدیویی بود که فومیتو اوئدا به عنوان کارگردان ، طراح و انیماتور در آن نقش داشت.
داستان بازی درباره پسرکی است که روی سرش شاخ دارد . افراد روستای این پسرک او را نحس میدانند و تصمیم میگیرند تا او را به قلعه ای که در مه قرار دارد ببرند و قربانی کنند تا از موجودات اسرار آمیز این قلعه در امان باشند . اما این پسرک میتواند از این حادثه فرار کن تا در قلعه دختری را ملاقات میکند ه سن و سال خودش که به نظر مدت هاست در این قلعه زندانی است.
آن ها زبان یکدیگر را متوجه نمیشوند ولی تصمیم میگیرند که با هم از آن قلعه فرار کنند . حال پسرک قصه ما که ایکو نام دارد باید از دخترک قصه به نام پرنسس یوردا محافظت کند و با حل کردن معما های بازی و محافظت از او در مقابل آن موجودات اسرار آمیز که مانند سایه میمانند ، از این قلعه فرار کنند .
ایکو نکات جالب توجه زیادی داشت . شما در بازی هیچ رابط کاربری را حین انجام بازی مشاهده نمیکردید و هیچ راهنمایی دربازی وجود نداشت . همه چیز را با آزمون خطا کردن می آموختید . درست همانند بچه های واقعی ! درست همانند بچه های واقعی که ساده و بی دفاع اند شما برای مقابله با دشمنان فقط یک تکه چوب در دست داشتید . و با این که زبان پرنسس یوردا را نمیدانستید اما احساس خود را به او میدانستید و احساس شما نه تنها نیازی به کلمات نداشت بلکه در واژه ها جای نمیگرفت.
همواره خالص ترین و شدید ترین احساسات بشر طوری بودند که با هیچ کلمه ای وصف نمیشدند و این را در بازی مشاهده میکنید . وابستگی که بین شما و پرنسس یوردا شکل میگیرد کاملا قابل درک و احساس است و آن لحظه هایی که موجودات سیاه سایه مانند او را با خودشان میبرند و شما برای نجات او اقدام میکنید یک رویارویی با دستان خالی اما قلبی مملو از احساس و ایمان را حس خواهید کرد . ایکو یک اثر هنری به تمام معنا بود که واقعا توصیف احساسی که هنگام بازی از این اثر به انسان دست میدهد غیر قابل وصف است .
ایکو تازه شروع راه فومیتو اوئدا بود . او پروژه بعدی خود را در حالی شروع کرد که قرار بود ادامه ی ایکو باشد اما داستان آن تغییراتی کرد اما هم چنان به ایکو مرتبط بود . چهار سال بعد از ایکو و. در سال 2005 این بار بازی ای خلق شد که هنوز هم نمیتوانم باور کنم که توانسته ام آن را تجربه کنم و هنوز از شدت شکوه و زیبایی بازی زبانم از حرکت می ایستد . Shadow Of The Colossus یک شاهکار بی تکرار و به نظر شخصی خودم با اختلاف بهترین بازی منتشر شده در تاریخ.
بازی Shadow Of The Colossus از جایی آغاز میشود که ما به عنوان یک پسر جوان سوار بر اسب خود یک محموله را حمل میکنیم و همراه با موسیقی شاهکاری که در این لحظه شنیده میشود راه را طی میکنیم تا به قلعه ای میرسیم . محموله را در جایگاهی ویژه قرار میدهیم و پارچه را کنار میزنیم . جسد یک دختر نمایان میشود . پسر جوان داستان ما یعنی واندر او را به درگاه خدایی طرد شده آورده که افسانه میگویند توانایی زنده کردن اموات را دارد.
واندر از او درخواست کمک و جان دوباره بخشیدن به این دختر را میکند . خدای طرد شده هم پاسخ او را میدهد . او با صدایی که هم مرد و هم زن است میگوید که این کار را انجام میدهد اما به شرطی که شانزده مجسمه موجود دربازی را نابود کند.
این مجسمه ها فقط وقتی نابود میشوند که شانزده غول موجود در بازی را بکشیم . با کشته شدن این غول های عظیم الجثه مجسمه آن ها نابود میشود . واندر همان جا این شرط را قبول میکند اما خدای طرد شده ی داستان ما به او میگوید که این کار عواقب سنگینی دارد اما واندر باز هم قبول میکند.
حال آغاز این ماجراجویی است و شما باید با اسب خود به نام اگرو در این قلمرو وسیع و زیبا که تنها ساکنش شما هستید به دنبال این کلوسی ها بروید تا دوباره به آن دختر جان ببخشید . درتمام طول بازی Shadow Of The Colossus شاید ده خط دیالوگ هم نشنویم اما با یکی از بهترین و عجیب ترین روایت های داستانی رو به رو هستیم.
زنده کردن کسی که دوستش داریم و عشقی که باز هم در کلام نمیگنجد . دنیایی وسیع و زیبا که ما تنهای تنها باید در آن برای عشق مبارزه کنیم . تایم زیادی از بازی به دنبال کلوسی ها خواهید گشت تا آن ها را نابود کنیدو در این تایم شما تنها با اسب خود بدون هیچ نقشه ای و صرفا از طریق انعکاس نور باید جست و جو کنید و در این مدت چه احساسات عجیبی که در شما بیدار خواهند شد.
بازی با پایان بندی اش شما را میخکوب میکند و باید بگویم که این بازی آنقدر بزرگ و خوب است که نمیتوان بیشتر از این آن را توصیف کرد . و Shadow Of The Colossus هم درست همانند ایکو درست همانند احساسی که کاراکتر های بازی دارند که درکلام نمیگنجد ، نمیتوان در واژه ها آن را جست و جو کرد .
بازی آخر فومیتو اوئدا بازی Last Guardian است که یازده سال بعد برای کنسول نسل چهارم سونی منتشر شد. این بازی هم روایتی مشابه با بازی های قبلی او دارد . در نقش پسر بچه ای هستیم که موجودی هیولا مانند به نام تریکو با ما همراه میشود.
او جسمی بزرگ دارد اما در طول بازی متوجه میشوید که او موجودی بسیار مهربان و خوب است . اما مردم قبیله این را نمیدئانند و شما و او را مورد آزار و حمله قرار میدهند . حال شما هستید که باید به کمک هم از دست آن ها فرار کرده و با آن ها مقابله کنید. در آوردن تیر ها و نیزه ها بعد از هر درگیری از بدن او و غذا دادن به او حس وابستگی عجیبی که به یک دیگر دارید این بازی را مملو از احساسات وصف ناشدنی کرده است.
حال برای مدت هاست که از اوئدا خبری نیست . امید واریم تا نیازی نباشد برای بازی جدید او یازده سال دیگر را صبر کنیم. آثار او به خوبی اثبات بر این هستند که ویدیوگیم بیشتر از این که یک مدیوم برای سرگرمی و یا هرچیز دیگری باشند یک شاخه از هنر است که به دلیل مزایای خود نسبت به دیگر شاخه های هنری میتواند تاثیرگذاری بسیار عمیق تر و به یاد ماندنی تری را داشته باشند که برای همیشه در ذهن مخاطب ثبت شود و روی او زندگی اش تاثیر بگذارد.
فومیتو اوئدا یکی از بهترین و تاثیر گذارترین هنرمندان معاصر است که با خلق آثاری وصف نشدنی توانست احساساتی که در هیچ کلامی نمیگنجد را در قالب هنر به مخاطب اراده دهد . او گفته است که بازی ها بهترین مدیوم هنری برای او هستند و بیش تر از هرجایی آن جاست که میتواند حرفش را بزند و بیش تر از هرچیزی به ویدیوگیم علاقه مند است . باید گفت ویدیوگیم هم احتمالا بیش تر از هرکسی به فومیتو اوئدا علاقه مند است .
مطالب مرتبط :
ما را در اینستاگرام و تلگرام دنبال کنید .
